بعد از امتحان به اتفاق یکی از اساتید و بروبچ کلاس به صرف بستنی دعوت میشی.اصلن نه حالش و داری نه وقتش رو فقط واسه اینکه کم نیاری میری باهاشون.اصولن هم در این جور موارد هر کی دونگ خودش رو باید حساب کنه پس سعی میکنی یه قیمت مناسب و انتخاب کنی.همینجوری هی سرت با یه جات بازی میکنه و همه ی مغازه رو شخم میزنی میای میبینی همه اُردر دادن منتظر تواَن.هول میشی mint رو با nut اشتباه سفارش میدی و یه چیزی برات میارن که مزه ی ویکس میده, خودت که هیچ, این آشغال خورها هم اَه و پیف میکنن و نمیخورن. بعد میفهمی اصلن مهمونه استاده بودی وحسرت خوران و ای کاش گویان میای بیرون. یعنی همچی آدمی ام.جنبه ی دعوت شدن و مهمون شدن هم ندارم.گذاشتم به حساب تجربه.
کورس هم که پس از سالها جدایی از اندی و گوشه گیری آلبومی هوا کردند.فقط تو یکی از آهنگاش میگه تورو با عشق خریدم!آیا میشه کسی را خرید ولو با عشق؟عشق با خرید و فروش منافات نداره؟!برده میخواد چرا ظاهر قضیه رو جور دیگری جلوه میده؟چرا اذهان عمومی رو متوشوش میکنه.بگه مهریه ات فلان قدره فلان قدر پول بالای قِر و فِرت دادم پس خفه شو فقط سرویس بده.
حریر شبنم 